Bir Çift Laf...

İçinizi bir dinleyin. Ne yapmak istiyorsunuz ? Deliler gibi şarkı söylemek , dans etmek ve daha niceleri. Dilerseniz bunlar yerine bunları niye yapmadığımızı/yapamadığımızı konuşalım. Bunlar için size birkaç neden sunabilirim. Utanmak , korkmak , yapamayacağımızı düşünmek gibi. aslında fark etmişsinizdir ki ne kadar şık çoğaltırsam çoğaltayım ya kendinden önceki şıkkın bi sonucu ya da nedeni olan bir şık karşımıza çıkıyor. Nedenler çoğaltılabilir ama bunların hepsi tek birden çıkma o da KORKULAR. Peki neyin korkusu bu bir sürü neden oluşturup adeta bizi bir zincir gibi sarıp kımıldamamızı engelliyor. Hepimiz yaşamak için en mükemmel özelliğimiz( bence tabi ) olan adaptasyona ihtiyacımız olması. Onun sayesinde her yere her koşula uyum sağlayabiliyoruz. Buraya kadar hiç bir sorun yok ama uyum sağladığımız toplum hayatı işleri bozuyor. Toplumda bir yerlere gelmeli ve kendi hayatımızı idam ettirmeliyiz bunun için ise alttan yukarı tırmanmalı ve herkes gibi ( buna NORMAL olmak diyiyorlar )

Merhaba arkadaşlar.  Hep geç kalıyorum.  Çünkü bi düzenim yok. İki yayınım arasında bazen bir kaç gün bazen aylar oynayabiliyor ama bu son zaman aralığında düşünmeye fırsat buldum ve bunun neden böyle olduğunu düşündüm. Böyle olmasının sebebi kendimi biraz rahat hissetmem. İki yayın paylaştıktan sonra bloğuma(eskiye göre) yorum ve ziyaretçi akını olması beni amaçlarıma doğru taşıyan bir yada iki küçük adımı temsil ediyor. Bundan dolayı haliyle bende bir rahatlama oluyor ama zannedilmesin ki yorumlardan ve ziyaretçilerden rahatsız değilim keza çok memnunum. Ama arka arkaya yayın yazmama rağmen ziyaretçi ve yorum sayısı beklentilerimin altında kalırsa bu beni yeni bir yayın yazma konusunda tetikliyor. Biliyorum mantıksal olarak doğru ama ters işleyen bir sistem :) Bunu değiştirip tam tersine; ziyaretçi, beğeni, takipçi.... gibi olumlu koşullarla paralellik gösteren bir düzen ve disiplin sizleri bekliyor bloğumda. Bu süre zarfında düşündüğüm ikinci bir şey ise bir seri başlatmak.  İlk baş

Merhaba arkadaşlar. Aslında bu yazımı 23 Nisan günü yazacaktım ama dedim ki ilk önce 23 nisan  da neler oluyor ( küçüklüğümden beri 23 Nisan gününe dikkat etmezdim ) bi bakayım dedim. Ondan sonra ne var   ne yok yazarım dedim. iyi ki öyle yapmışım. 23 Nisan'ın iki büyük anlamı vardı birincisi Ulusal egemenlik ve çocuk bayramı ikincisi ise Regaib kandili olmasıydı. ilk önce 23 Nisan'dan bahsedelim kandile geri dönüş yaparız. Ben küçükken annem babam her ne kadar istemeselerde mutlaka ama mutlaka 23 Nisan'da görev alır onları iş hayatının ortasına konmuş 1 dakikalık mola gibi gelen resmi tatil gününde erkenden ayağa diker hep beraber bayrama giderdik ardından daha tören adam akıllı başlamadan yağmur yağardı ve geri dönerdik. Bunun aksinin yaşandığı bi 23 Nisan hatırlamıyorum :) Ama nedendir bilinmez o gün bana diğer günlerden daha uzun gelirdi bi türlü bitmezdi bende doyunca gezer , dolaşır , oyun oynardım. Çocukluk işte yavaş yavaş lise sınavına yaklaşırken benim için 23 Nis

Merhaba arkadaşlar. Yine beraberiz 12 ağustostan beri imkanlarım çok kısıtlı olduğundan bir türlü yazamadım. Sadece imkanlar değil ne kafa kaldı ne de yazacak gücüm kaldı. Yarım saat sayfanın açılmasını beklediğim bi bilgisayarım vardı ama artık o da yok , telefonum desen külüstürün teki yayın paylaşabiliyorsun ama yayın üzerinde hiçbir ayar yapamıyorsun ayarsız da olmuyo haliyle. Yani demem o ki sizlere ulaşmak için yolumda çok fazla engel var ama bu sizden vazgeçeceğim anlamına gelmez değil mi ? Bu engeller iyi kötü eylül gibi aradan kalkacak o zamana kadar biraz dişimizi sıkacağız. Neyse biraz sohbet edelim istedim sizinle. İnternnette bi birey olarak var olduğum andan beri içimde hep bi üretme güdüsü var. Şu an bu blogun olmasını ,bu satırların hepsini bu satırlara borçluyuz. Son günlerde acayip bir şekilde YOUTUBERlık ateşi sardı.Orada da bi içrik oluşturmak için ölüyorum ama youtube da blog daki kadar kendimi serbest bırakmıyorum. Blogu açma isteği uyanınca içimde direk açtım ama