Bir Çift Laf...

Gel zaman git zaman yüreği bedeninden büyük olan bu çocuk artık büyümüştü. Okul yaşı gelmişti ama o daha bu zaman gelmeden önce hep düşündüğü bir şey vardı. Büyük adam olacağına, kimsenin başaramayacağı işler yapacağına, o evde gördüğü boyu kadar olan ansiklopedilerde boy boy fotoğraflarının olacağına, sayfalarca hayatı ve imza attığı başarılarının anlatacağına  düşünüp dururdu. Bunlardan hiç biri olmasa bile kendisini diğer insanlardan ayıracak bir özelliğinin olacağını düşünürdü. Hatta bu özelliğinin o yaşlardan itibaren peşine düşmüş onu arıyordu. Okula başlama yaşı daha gelmemiş olmasına rağmen onu bir yaş önceden kaydettirdiler. Yaşıtları ondan küçüktü. Evet siz şimdi sorarsınız yaşıtları nasıl küçük olabilir diye. Çok basit. O çoğu yaşıtlarının yapamadıklarını yapıyor ve aynı zamanda (sınıf ) arkadaşlarından (zeka yaşı olarak )bir yaş küçük olmasına rağmen sınıfın en iyilerindendi. İlk başlarda bocalıyordu. Çok yavaş yazı yazıyor, arkadaşları ikişer ikişer , üçer üçer istenilen s

Öyle bir yürek düşünün ki öyle boşlukta öylesine yalnız. En yakınları bile ona en uzakken içinde bulunduğu durum ona acı vermesin. Çocukça mutluluğunun ve huzurunun bozulduğu zamanlardı. Onun için hayat daha "HAYAT" kadar büyük ve acımasız değilken ilk kez göstermişti gerçek yüzünü ona(hayat). Hayattan yediği o ilk darbe sersemletmişti onu daha ne olduğunu anlayamadan arka arkaya gelecek lan darbelerden haberi yoktu. O ilk darbeden sonra düşüyordu  tertemiz yüreğini kirleten o acılar kalbinin derinliklerine. Evet derinliklerine. Çünkü o en küçük bir durumda olanları içine atıyor ve attığı yerden çıkarmamak üzere orada saklı tutuyordu. Durduk yere olanları kafasına takmıyordu üsteleyip olayların üstüne gitmiyordu yaptığı tek şey susup olanları içine atmaktı. Çünkü daha etrafında neler döndüğünü anlayamamış, doğru bildiği her şey ( arkadaşları dostları ve her şeyden önemlisi kendine dost bildiği o hayat artık o hayat değildi ) bir anada yanlışa dönmüştü . Amacı ilk darbeyi sind

Biz insanlar hep uğraş içindeyiz.hep bir planlar , hep bir şeyleri halletmeye çalışırız ama bu işler asla planladığımız gibi yada hayal ettiğimiz gibi gerçekleşmeye bilir. işte hayat ta bu dur zaten sen planlar yaptıkça başına gelen şeydir hayat. şimdi benim açımdan düşünecek olursak. Durmaksızın devam eden bir yarışın parçasıyım. benim gibi milyonlarca kişinin içinde bulunduğu yarışta bulunma sebebimiz GELECEĞİMİZİ  palanlamakmış. Bu yarışta değişen tek şey yarışçılar. Bugün yarışan bensem yarın başkası ama sistem hep aynı.Herkes bir şeylere zorlanıyor ve hiç sorgulamadan o eylemleri gerçekleştiriyoruz. Bunlardan biride bu yarışı herkes gibi oynayarak tamamlamaz san bir geleceğin yokmuş gibi gösterilmesi.  Biz de "Hı madem öyleymiş bizde öyle yapalım " diyerek herkesin yaptığını yapıyoruz. Evet bunları bende yaptım belki ama gerçekleri gördükten sonra keşke yapmasaydım diyiyorum. Mesela bizi kurtaracak olan şey çok ders çalışmak mı ? HAYIR kesinlikle değil. Herkes birbirin