Öyle bir yürek düşünün ki öyle boşlukta öylesine yalnız. En yakınları bile ona en uzakken içinde bulunduğu durum ona acı vermesin. Çocukça mutluluğunun ve huzurunun bozulduğu zamanlardı. Onun için hayat daha "HAYAT" kadar büyük ve acımasız değilken ilk kez göstermişti gerçek yüzünü ona(hayat). Hayattan yediği o ilk darbe sersemletmişti onu daha ne olduğunu anlayamadan arka arkaya gelecek lan darbelerden haberi yoktu. O ilk darbeden sonra düşüyordu tertemiz yüreğini kirleten o acılar kalbinin derinliklerine. Evet derinliklerine. Çünkü o en küçük bir durumda olanları içine atıyor ve attığı yerden çıkarmamak üzere orada saklı tutuyordu. Durduk yere olanları kafasına takmıyordu üsteleyip olayların üstüne gitmiyordu yaptığı tek şey susup olanları içine atmaktı. Çünkü daha etrafında neler döndüğünü anlayamamış, doğru bildiği her şey ( arkadaşları dostları ve her şeyden önemlisi kendine dost bildiği o hayat artık o hayat değildi ) bir anada yanlışa dönmüştü . Amacı ilk darbeyi sind