Bir Çift Laf...

Merhaba arkadaşlar.  Hep geç kalıyorum.  Çünkü bi düzenim yok. İki yayınım arasında bazen bir kaç gün bazen aylar oynayabiliyor ama bu son zaman aralığında düşünmeye fırsat buldum ve bunun neden böyle olduğunu düşündüm. Böyle olmasının sebebi kendimi biraz rahat hissetmem. İki yayın paylaştıktan sonra bloğuma(eskiye göre) yorum ve ziyaretçi akını olması beni amaçlarıma doğru taşıyan bir yada iki küçük adımı temsil ediyor. Bundan dolayı haliyle bende bir rahatlama oluyor ama zannedilmesin ki yorumlardan ve ziyaretçilerden rahatsız değilim keza çok memnunum. Ama arka arkaya yayın yazmama rağmen ziyaretçi ve yorum sayısı beklentilerimin altında kalırsa bu beni yeni bir yayın yazma konusunda tetikliyor. Biliyorum mantıksal olarak doğru ama ters işleyen bir sistem :) Bunu değiştirip tam tersine; ziyaretçi, beğeni, takipçi.... gibi olumlu koşullarla paralellik gösteren bir düzen ve disiplin sizleri bekliyor bloğumda. Bu süre zarfında düşündüğüm ikinci bir şey ise bir seri başlatmak.  İlk baş

Merhaba arkadaşlar biliyorum yine geç kaldım belki bu çoğunuzun umurunda değil ama ben yine de özrümü diliyorum kusura bakmayın.Geç yazmamın sebebi aman aman oturup da konu bulamamak değil  tabi ki her zaman ki gibi yayınıma başlarken hazırlıksızım.Kulağımda müziğim kucağımda bilgisayarla sizlere ulaşmam için gerekli olan köprüyü tamamlamış oluyorum.Her insanın kötü zamanları olur bu doğru ama öyle anlar gelip dayanır ki kapımıza elimizde avucumuzda bulunan her şeyimizi bizden alır götürür.ne inancımız kalır elimizde ne de tutunacak bir dalımız.İyi hoşta böyle durumlarda ne yapılmalıdır ? Yapılabilecek tek bir şey vardır o da yakınlarınızın sizi kaldığınız yerden kaldırmak ve tekrar devam edebilmeniz için size biraz inanç vermesi gerekir. Uğruna gidilebilecek ,hatta ona inanacak bir şey varsa elinize o zaman sanki bu hayat senin için yeniden başlıyorcasına heyecan  dolar. Buraya kadar her şey güzeldi peki ya yakınlarınız sizi o karanlıktan çekip almak yerine karanlığa doğru itiyorsa ne